Francuzi nie przepadają za wieżowcami i wysokimi zabudowaniami. Taki jest właśnie Paryż, to miasto bez wieżowców (nie licząc Wieży Eiffela oczywiście). Nielubiany przez Francuzów gmach Biblioteki Narodowej (oddany do użytku w 1996 roku według projektu Dominique`a Perrault) – to jedyny wysoki budynek,widocznya skylinie Paryża.

Le Project Triangle – tak nazwali swój projekt Szwajcarzy Jacques Herzog i Pierre de Meuron. Pokazali go światu w 2008 roku i natychmiast wywołali negatywne reakcje Paryżan. 40-piętrowy gmach znacznie przewyższy bowiem średnią wysokość paryskich budowli. Nie wszystkim spodobała się też nowoczesny design obiektu, bazujący na formie szklanego trójkąta zbliżony wyglądem do spłaszczonej piramidy. Projekt do dziś ma wielu przecwiników ale także zwolenników, jednak wszystko wyskazuje na to że dyplomatycznymi metodami władz na zcele z Nicolasem Sarcozym, miasto krok po kroku zostanie przekształcone w metropolię na miarę XXI wieku.

Aby przeforsować pomysł, władze Paryża uchyliły przepis zabraniający wznoszenia budynków wysokości ponad 37 metrów w obrębie wewnętrznej obwodnicy. Zakaz wprowadzono w latach 70., aby uchronić historyczną zabudowę przed realizacjami w stylu monolitycznej wieży Montparnasse z tego okresu, która – obok wieży Eiffla – dominuje dziś w paryskim krajobrazie. Mieszkańcy mawiają, że roztacza się z niej najpiękniejszy widok na miasto, bo jest jedynym miejscem, z którego jej nie widać.
 

Budynek powstanie  już w 2014r. 50-piętrowej wysokości piramida ma się składać z różnej wielkości sześcianów, z których część będzie przeszklona, część tarasowo otwarta na Paryż. Podstawę bryły stanowi wydłużony prostokąt. Taki kształt ma ułatwić pozyskiwanie energii słonecznej i wiatrowej, a przy okazji sprawić, że obiekt nie będzie zabierał słońca sąsiednim budynkom. Wewnątrz ma się znaleźć 88.000 metrów kwadratowych powierzchni biurowej. Na parterze i dolnych kondygnacjach zaplanowano sklepy i restauracje. Na taras widokowy na szczycie budynku zabierze zwiedzających panoramiczna winda w północnej fasadzie – podczas podróży na górę będzie można podziwiać m.in. wieżę Eiffla (która przez długi czas też nie była akceptowana przez mieszkańców). Architekci nazywają obiekt wertykalnym miastem, bo przecina go sieć pionowych i poziomych ciągów komunikacyjnych. Obok wind o różnych szybkościach przewidziano wiele pieszych pasaży nawiązujących do paryskich alej, ulic i kameralnych zaułków.

Francuz Christian de Portzamparck zaprojektował ogromną estakadę dla napowietrznego metra, która okrążyłaby historyczne centrum i połączyła mniejsze ośrodki na peryferiach (dziś, aby dostać się do sąsiedniej miejscowości, często trzeba jechać najpierw do Paryża). Brytyjczyk Richard Rogers zaproponował, by wszystkie ulice i autostrady zamienić w bulwary dla pieszych, a głównym środkiem transportu uczynić tramwaj i metro. Wokół Wielkiego Paryża chciałby pozostawić otwarte tereny zielone, a przez miasto poprowadzić siedmiokilometrową parkową oś – to ekologiczne założenie łączyłoby nowe przestrzenie publiczne i miejsca pozyskiwania energii odnawialnej oraz przetwarzania odpadów. Z kolei wizja Antoine’a Grumbacha to Paryż ciągnący się wzdłuż Sekwany aż do portu w Hawrze. W ten sposób to nadmorskie miasto, oddalone od francuskiej stolicy o 200 kilometrów, stałoby się jedną z jej dzielnic. Te wizje mają zainspirować projekt Wielkiego Paryża, czyli modernizacji francuskiej stolicy, która rozpocznie się w 2012, a zakończy w 2030 roku.